Stereotypy podtrzymujące przemoc domową.
W świecie w którym kobiety i mężczyźni są sobie równi nie ma potrzeby znosić obelg, zastraszania czy poniżania dla dobra dzieci. Przeświadczenie, że lepszy zły ojciec, niż żaden, nie ma potwierdzenia w badaniach naukowych. Praktycy zajmujący się przedmiotem podkreślają wpływ jaki wywiera obserwacja zachowań panujących w domu na to, jak jednostka będzie funkcjonowała w społeczeństwie jako osoba dorosła. MITY, STEREOTYPY I PRZEKONANIA NA TEMAT PRZEMOCY DOMOWEJ.
MIT – To był jednorazowy incydent, który się nie powtórzy.
Zgodnie z definicją przemocy domowej to jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie, wykorzystujące przewagę fizyczną, psychiczną lub ekonomiczną, naruszające prawa lub dobra osobiste osoby doznającej przemocy domowej… Zjawisko przemocy domowej często rozwija się latami, a zgłoszenie jej na Policję lub do innych instytucji jest pierwszym krokiem by ją ujawnić i zatrzymać jej eskalację.
MIT – Przemoc domowa to prywatna sprawa nikt nie powinien się wtrącać.
Przemoc domowa działa w oparciu o takie mechanizmy, które niszczą zasoby osoby doznającej przemocy: wiarę w siebie, możliwość decydowania, poczucie mocy, niezależność – dlatego trudno jej samej poprosić po pomoc. Natomiast osobie stosującej przemoc przynoszą korzyści, zaspokajają jej potrzeby – dlatego nie widzi ona powodu, by zmieniać swoje przemocowe zachowanie.
Dlatego konieczne bywa zawiadomienie odpowiednich służb, instytucji o tym, że w danym środowisku domowym występuje przemoc – przemoc sama nie ustanie.
To nie jest wtrącanie to jest pomoc!
MIT – Klaps to nie bicie, a metoda wychowawcza.
„Klapsy w domu były codziennością i dzięki temu dzisiaj wyrosłem/łam na porządnego człowieka”. Danie dziecku klapsa jest próbą wymuszenia jakiegoś pożądanego przez rodzica zachowania, a zatem jest to forma przemocy. Klaps to kara cielesna stosowana wobec dzieci. Stosowanie przemocy wobec dzieci nie jest skuteczną metodą wychowawczą. Stosowanie kary cielesnej narusza zaufanie i poczucie bezpieczeństwa dziecka, uczy je, że rodzic rani je, a nie wspiera. Klaps wymierzony przez rodzica działa tu i teraz. Przynosi natychmiastową zmianę zachowania, dziecko robi to, czego w danej chwili oczekuje dorosły, ale zmiana ta wynika ze strachu, a nie ze zrozumienia i motywacji do zmiany. Uczy dziecko, że rodzic wykorzystuje swoją przewagę fizyczną i psychiczną nad dzieckiem, ponadto przedstawia się jako osoba, która nie radzi sobie z własnymi emocjami i nie uczy jak sobie z takimi emocjami radzić w życiu.
MIT – „Sama jest sobie winna, prowokuje przemoc”
„Widocznie go sprowokowała”, „pewnie jest masochistką, skoro go nie opuszcza – lubi być bita”, „dla jej dobra”. Stwierdzenia: „to wszystko twoja wina”, „nie dość się starałaś”, „jesteś samolubną egoistką” mają na celu przerzucenie oraz zmniejszenie odpowiedzialności osoby stosującej przemoc domową. W wielu przypadkach kobiety chronią sprawcę przed odpowiedzialnością, z obawy przed opinią ze strony rodziny czy znajomych. Wstydzą się piętna tej, która wsadziła męża do więzienia, czy plotek”. Doświadczenie przemocy domowej nie jest powodem do wstydu, wręcz przeciwnie trzeba mówić o tym głośno, dbając tym samym o samą siebie i bliskich. Nikt nie zasługuje na bicie, krzywdzenie, maltretowanie bez względu na to co zrobił czy powiedział. Nikt nie ma prawa znęcać się, poniżać, bić innych. ZA PRZEMOC ZAWSZE ODPOWIEDZIALNOŚĆ PONOSI OSOBA JĄ STOSUJĄCA, NIEZALEŻNIE OD TEGO CO ZROBIŁA OSOBA, KTÓRA DOZNAŁA PRZEMOCY Za akt przemocy nie jest odpowiedzialna osoba doznająca Nigdy!.
MIT – Przyczyną przemocy w rodzinie jest alkohol. Jeśli przestanie pić, wszystko będzie dobrze, warto czekać, może kiedyś zrozumie i przestanie pić i bić.
Alkohol nie jest przyczyną przemocy domowej. W świetle badań alkohol jest z jednej strony „wyzwalaczem”, z drugiej usprawiedliwieniem przemocy, jest jednym z ważniejszych „czynników ryzyka”. Niestety doświadczenia specjalistów pokazują, że jeśli sprawca przestanie pić alkohol, nie ma żadnej gwarancji, że przestanie stosować przemoc. Zdarza się, że sprawca przestaje pić alkohol i nadal stosuje przemoc.
MIT – Kto w rodzinie zarabia, ten rządzi.
Każdy członek rodziny wnosi do rodziny swoje zasoby, w tym wypracowane wynagrodzenie – do wspólnego użytku i na wspólne potrzeby.
MIT – Dla dobra dzieci powinno się znosić wszystko ze strony współmałżonka.
Dlatego należy dążyć do zatrzymania przemocy i pokazania pozytywnego wzoru rodziny opartego na wsparciu, miłości, czy życzliwym traktowaniu. Pamiętajmy, że nic nie usprawiedliwia i nie uzasadnia znoszenia przemocy ze strony partnera, a dzieci, które „tylko” ją obserwują równocześnie są osobami ją doznającymi.
MIT – Gwałt w małżeństwie nie istnieje.
Gwałt ma miejsce wtedy, gdy do stosunku seksualnego dochodzi bez zgody danej osoby. Niezależnie od tego, czy osoba ta jest małżonkiem gwałciciela. Zdrowa aktywność seksualna w parze to taka, w której obie strony naprawdę godzą się na to, jak ona wygląda.
MIT – Mężczyzna jest zbyt silny by stał się ofiarą przemocy
Nie tylko kobiety padają ofiarami przemocy domowej. Jest to mit oraz uprzedzenie. Nie jest to również zjawisko do końca zbadane. Utarte w społeczeństwie schematy opisują kobietę jako jednostkę słabszą, zaś mężczyznę jako napastnika. W rzeczywistości okazuje się jednak, iż zdarzają się takie sytuacje, w których to kobiety stają się inicjatorkami oraz sprawczyniami aktów przemocy, a osobami ich doświadczającymi – mężczyźni. Jest to temat wstydliwy dla mężczyzn. Ma to wpływ na fakt, iż mężczyźni wykazują niechęć do zgłaszania się na Policję, co z kolei zaniża statystyki oraz pomniejsza skalę problemu w oczach opinii publicznej.
MIT – Przemoc dotyczy rodzin patologicznych, z tzw. „marginesu” społecznego.
Często słyszanym powiedzeniem jest: „to taka porządna rodzina – niemożliwe, by była tam przemoc”, „oni oboje mają wyższe wykształcenie – nie mogli tego zrobić swojemu dziecku”. Przemoc domowa występuje we wszystkich grupach społecznych. Ludzie doznają przemocy, niezależnie od statusu społecznego, wykształcenia, posiadanych pieniędzy, majątku. Przemocy domowej może doświadczyć każdy.
MIT – Przemoc jest wtedy, gdy są widoczne ślady na ciele ofiar.
Przemoc występuje w formie znęcania się fizycznego, psychicznego, ekonomicznego, emocjonalnego, seksualnego. Przemoc to nie tylko siniaki, złamania czy oparzenia, to także poniżanie, obelgi, zmuszanie do określonych zachowań, grożenie, zastraszanie. Zaniedbanie i niezaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych członka rodziny, również prowadzi do jego cierpienia i naraża na utratę zdrowia lub życia.